rozdział *10

***

         Podał jej butelkę i spojrzał na dziewczynę. Milczała skubiąc etykietę. Musiał wreszcie dowiedzieć się co się z nią dzieję, dlaczego zamyka się w swojej skorupie, dlaczego nie pozwala sobie na wpuszczenie kogokolwiek do tego jej zamkniętego świata.

-Co się dzieje Jessie, czego mi nie mówisz?

-Nic się nie dzieje..

Upiła łyk piwa i wyciągnęła papierosy.

-Mówiłaś że już nie zapalisz.

-Taylor proszę odpuść mi dzisiaj.

-Dlaczego nie jesteś z rodziną, przecież to święto Dziękczynienia, powinnaś..

-Nie odpuścisz prawda? Dlaczego tak ci zależy, dlaczego zależy ci żeby mi pomagać?

-Szczerze?

Spojrzała na niego wyczekująco. Wziął głęboki wdech i powoli wypuścił powietrze.

-Tu nie chodzi o to że na siłę chcę ci pomagać.. Jessie gdy zobaczyłem gdzie pracujesz, zastanawiałem się dlaczego dziewczyna, która jest jedną z najlepszych uczennic tańczy w barze. Potem te obelgi pod moim adresem. Wow to było coś, uwierz że pierwszy raz doświadczyłem czegoś takiego ze strony dziewczyny – zaśmiał się cicho nie spuszczając z niej wzroku – z tobą mogę porozmawiać o wszystkim nie musząc się od ciebie odklejać, chociaż w sumie nie miałbym nic przeciwko..

-Przestań – szturchnęła go w bok ale kąciki ust same uniosły się ku górze.

-.. Jessie daj mi szansę udowodnić że jestem w porządku kolesiem, chcę móc wyjść do kina, do pubu a ty moja droga jesteś odpowiednią partią.

-Jaka przemowa. No proszę, proszę..

-Dlaczego nie jesteś z rodziną?

Przygryzła wargę tak mocno, że po chwili poczuła metaliczny posmak krwi. Pod powiekami zebrały się łzy, które z całej siły próbowała powstrzymać. Skorupa pękła.

-Bo jej nie mam..

-Ale jak?

-Nie każdy ma raj w domu. Ja na przykład go nie mam. Mój tata zmarł dziesięć lat temu..

-Tak mi przykro.

-Choroba go wykończyła, cierpiał – pokręciła głową – To był cudowny mężczyzna, prawdziwy tata. Kochający, troskliwy, pamiętam że jak byłam mała zabierał mnie na leśne wędrówki. Pokazywał rośliny, zwierzynę – w pamięci pojawiły się obrazy z przeszłości, żywe, barwne, jakby sprzed kilku dni a nie lat – dawał mi wskazówki jak rozpalać ognisko, czy jak przetrwać w lesie.. ale do cholery nie dał mi wskazówek jak poradzić sobie z życiem i z matką. Kobietą która nigdy nie pokazała mi co to matczyna miłość, która nawet w dniu pogrzebu taty nie potrafiła mnie przytulić, nigdy nawet nie zainteresowała się mną. Nie wspominając że słowo kocham jest dla niej obce. Ją interesuje tylko alkohol i to z kim się spotykam.. a to z kolei interesuje ją dlatego żeby móc mnie potem wyzywać od dziwek, puszczalskich albo żeby móc wyżyć się na mnie jak na worku treningowym za wszystkie swoje niepowodzenia.

Słowa wypływały z niej coraz szybciej. A on z każdym wyrazem, był coraz bardziej zszokowany.

-.. oto moje pieprzone życie. Wiesz dlaczego tam tańczę? Bo to dobry pieniądz. To jest tylko taniec. A ja marzę żeby wyrwać się z tego mojego piekła.

-Jessie.. ja nie wiedziałem.. przepraszam..

-Nie masz za co przepraszać, to nie ty mi je zgotowałeś – odpaliła kolejnego papierosa i na twarzy pojawił się wymuszony uśmiech – no cóż, człowiek potrafi się przyzwyczaić do wszystkiego. Wybacz za wspaniałą historię na święta.

-To ja przepraszam że naciskałem, martwiłem się..

-Nie musisz, umiem o siebie zadbać.

-W to nie wątpię, ale lubię cię.. naprawdę cię lubię dlatego się martwię.

-Dzięki..  – wypuściła z ust szary dymek i spojrzała na chłopaka – Taylor.. dlaczego tak rzadko tu przyjeżdżasz?

-To znaczy?

-Twoja mama mówiła że starasz się jak najmniej czasu tu spędzać, dlaczego? Przecież masz cudowną rodzinę, wspaniały dom..

-Wracają wspomnienia – przerwał jej – o których chciałbym zapomnieć.

-Mam cię ciągnąć za język czy sam mi powiesz?

Uśmiechnął się spuszczając głowę. Nie chciał nikomu mówić. Z tym że Jessie nie była nikim, była jego najlepszą koleżanką, nawet śmiałby powiedzieć że zalicza się do grona jego przyjaciół.

-To było jakieś osiem lat temu.. – wyciągnął papierosa i zapalił.

Dziewczyna posłała mu gniewne spojrzenie ale nie przerwała. Wpatrywała się w jego poważną twarz. Niewiele było momentów gdy tak właśnie wyglądał.

-… już wtedy miałem problemy z laskami – ciągnął dalej – zacząłem spotykać się z Annie ale że byłem dzieciakiem, więc nie było mowy o jakiś miłostkach. Po prostu takie.. no nie oszukujmy się, chciałem wreszcie mieć za sobą pierwszy raz. Gdy mi się udało, zerwałem ten nasz związek. Uczepiła się mnie do tego stopnia, że powiedziałem jej parę przykrych słów.

Zamilkł na chwilę po czym westchnął.

-.. próbowała popełnić samobójstwo. Odratowali ją, ale do dzisiaj nie mogę sobie tego wybaczyć. Może to dziwnie zabrzmi, ale wjechało mi to na psychikę. Gdybym może wtedy trochę lepiej ją potraktował, gdybym nie powiedział jej tylu niemiłych słów i nie zrobił tego co..

-Taylor przestań. Obwinianie się nic ci nie da, poza tym nie jest twoją winą to że wszystkie dziewczyny szaleją na twoim punkcie.

-Nie wszystkie Jessie – uśmiechnął się zadziornie – na ciebie mój czar nie działa.

-Bo ja jestem pokręcona, bywa – wzruszyła ramionami – Nie możesz się tym zadręczać. Masz wspaniałych rodziców, brata. Wiesz ile ja bym dała żeby mieć to co ty? Widziałam wyraz twarzy twojej mamy gdy mówiła że tak rzadko ich odwiedzasz. Nie możesz im tego robić.

-Ja o tym wiem, ale widać jestem równie pokręcony jak ty.

-Nawet bym się nie zdziwiła tym faktem. Kiedyś możesz żałować swojej decyzji.

-Wiem.. tylko czasami jest tak że mimo iż czegoś bardzo chcesz nie potrafisz tego zrobić albo się temu postawić.

Jessie doskonale wiedziała jak to jest mieć takie odczucia.

***

Taylor leżał w łóżku przewracając się z boku na bok. Coś wyraźnie go trapiło. Spojrzał na zegarek stojący na nocnej szafce. Dwadzieścia po pierwszej. W głowie jedne myśli zagłuszały drugie robiąc okropny harmider. Starał się jakoś je uciszyć, poukładać jak się układa książki na półce, ale nie przyniosło to pożądanego rezultatu. Tyle rzeczy dzisiaj się dowiedział, tyle sekretów zostało wyjawione. I wciąż kołaczące się słowa dziewczyny, mój tata umarł.. cudowny człowiek.. matka traktuje mnie jak worek treningowy.. tańczę żeby zarobić i się stąd wyrwać..

Zaraz, zaraz. Co????

To wszystko dotarło do niego jakby nagle trafił go piorun. Nie zważając na swój ubiór wyskoczył z łóżka. Musiał mieć pewność. W zasadzie już ją miał ale była jeszcze nadzieja że to tylko jego chore domysły. Idąc szybkim krokiem przez hol modlił się w duchu by to wszystko okazało się urojeniem.

Wparował do jej pokoju nawet nie pukając. Spała. Przykucnął przy jej łóżku.

-Jessie.. obudź się.

Mruknęła coś niezrozumiale ale nic więcej. Delikatnie potrząsnął ją za ramię.

-Jessie.

Tym razem się obudziła. Wyskoczyła z łóżka jak oparzona.

-Higgins do cholery co ty..

-Jessie czy to twoja matka tak cię ostatnio urządziła? – warknął.

Zamarła. Wpatrywała się w niego z szeroko otwartymi oczami. Mimo że w pokoju panował mrok oświetlony jedynie delikatnym blaskiem księżyca, doskonale widziała jego zmarszczone czoło. Wyglądał jak chmura gradowa.

-A jakbym spała nago?

-Odpowiedz mi. To nie był żaden płyn prawda?

Spuściła głowę. Po chwili potrząsnęła nią. Przysiadł na łóżku. Najwidoczniej nie miał zamiaru wyjść.

-Dlaczego mnie okłamałaś?

-A co miałam powiedzieć, co? – zapytała oschle.

-Najlepiej prawdę.

-Ty też miałeś swoje tajemnice. Są rzeczy o których się po prostu nie mówi.

-Jessie ale ty cierpisz, coś trzeba z tym..

-Nie Taylor, to są moje sprawy.

-Jak możesz tak mówić? Przecież..

-Nie – ucięła krótko opadając na poduszki.

-Nie mogę Jessie na to pozwolić – wyszeptał patrząc na nią.

Odwróciła gwałtownie głowę w jego stronę. Była wściekła. Odrzuciła pościel i wstała. Miała na sobie koszulkę i spodenki koloru jasnego nieba które, pomyślał że, podkreślały jej idealną figurę, ale to nie było w tym momencie najważniejsze. Patrzył jak wyciąga z szafy torbę. Był zaskoczony, zdziwiony jej zachowaniem czego nie starał się ukryć.

-Co ty robisz?

-Pakuję się, nie widać? – wysyczała.

-Chyba zwariowałaś.

Zerwał się na równe nogi wyrywając jej z rąk torbę. Stali naprzeciwko siebie mierząc się wzrokiem. Żadne nie miało zamiaru odpuścić.

-To ty zwariowałeś. Nie masz prawa pakować się w moje życie. Rozumiesz? Nie masz prawa. Żałuję że ci cokolwiek powiedziałam, gdybym wiedziała że tak się będziesz zachowywać nie zaufałabym ci.

-Dziewczyno martwię się o ciebie.

-Oddaj mi torbę.

-Nie.

-Higgins – warknęła – oddaj mi tą cholerną torbę. Jadę do domu.

-Nigdzie nie jedziesz.

-Ja chyba śnię. Myślisz że wszystko ci wolno? Myślisz że będąc najpopularniejszym możesz wpieprzać się w nie swoje sprawy? – z nerwów była bliska płaczu i zdawała sobie sprawę z tego że dłużej nie powstrzyma łez – że wszystko będzie tak jak ty chcesz? Nie zbawisz świata.

Głos jej się załamał. Poczuła ogromną kluchę w gardle utrudniającą powiedzenie czegokolwiek. Spod powieki wydostały się niekontrolowane już w tym momencie łzy i spuściła głowę. Poczuła nagle jego ramiona obejmujące ją. Chciała go odepchnąć, ale nie znalazła w sobie na tyle siły by to zrobić. Rozpłakała się. Bezsilność wzięła nad nią górę. Delikatnie gładził ją po włosach pozwalając by się wypłakała, by w pewien sposób sobie ulżyła.

-Nie chciałem cię urazić. Przepraszam.

Nie potrafiła mu odpowiedzieć więc milczała. Dopiero po dłuższej chwili odsunęła się. Przetarła dłonią mokre od łez policzki i spojrzała na niego.

-Mógłbyś nie nawiedzać mnie więcej w nocy w samych bokserkach?

-Wybacz nie miałem czasu się ubrać.

Wręcz usłyszała w jego głosie uśmiech. Wcale nie musiała widzieć jego twarzy by to stwierdzić.

-Masz szczęście że byłam ubrana.

-Nazywasz to szczęściem? – parsknął śmiechem – nazwałbym to pechem.

-Za dużo filmów się naoglądałeś wiesz?

-Zostaniesz?

-Nie.

-Jessie naprawdę cię przepraszam, traktuję cię jak przyjaciółkę, zależy mi na tobie. Więc nie dziw się że dostałem białej gorączki jak połączyłem fakty..

-Taylor od zawsze byłam sama, nie potrzebuję przyjaciół – odwróciła się zrezygnowana i wolnym krokiem podeszła do łóżka. Przysiadła na skraju. Usiadł obok niej.

-Nie jesteś sama, masz mnie..

Milczała. Ważyła w myślach słowa wypowiedziane przez chłopaka. Z jednej strony nie chciała go, chciała by jej życie było takie jak do tej pory, wytrzymywała jedynie dzięki myśli że to tylko dwa lata, dwa lata z matką. A z drugiej strony całkowita przeciwność. Chciała móc komuś się wyżalić, móc pogadać, przytulić się, zrzucić chociaż trochę ciężaru na barki kogoś innego.

-Ubierz się – wyrwało ją nagle z zamyślenia – coś ci pokażę. Tylko ubierz się ciepło.

-Zabierasz mnie na spacer w nocy? Oszalałeś? Przecież jest  około 4 stopni.

-Doskonale wiesz że do normalnych nie należę. To nie będzie taki typowy spacer. Nie pożałujesz.. za 10 minut wrócę. Wystarczy ci tyle czasu?

-Będziesz się do mnie przystawiać? Bo nie wiem czy mam sobie ogolić nogi.

-Rozbrajasz mnie Hawks. W jednym momencie chcesz mnie zabić, w drugim proponujesz coś takiego?

-Niedoczekanie twoje.

-Za dziesięć minut u ciebie.

Wyszedł nie czekając na odpowiedź. Wciąż się wahała. Powinna wracać do domu a nie urządzać sobie jakieś przechadzki w środku nocy. Jej wzrok padł na stojącą nieopodal torbę. Powoli podeszła do niej i mechanicznie wyciągnęła dresy. Sama dokładnie nie wiedziała czego chce, ale była ciekawa co też chce pokazać jej Taylor.

Jej kolega? Przyjaciel? Pewnie jedno i drugie. Naciągała na siebie spodnie z dudniącymi w jej głowie słowami ‘nie jesteś sama.. masz mnie..’ . Miała przyjaciela. Nie wierzyła swoim myślom, nie dopuszczała ich do rzeczywistości. Była tak pochłonięta wywodami na temat tego jakże nieznajomego dla niej uczucia że nie zauważyła opartego o drzwi chłopaka. Uśmiechał się na widok dziewczyny stojącej na środku pokoju, z nogą w jednej nogawce, druga naciągnięta była do kolana. Widać było że intensywnie nad czymś myśli.

-Długo będziesz tak stać? – odezwał się w końcu.

Odwróciła się gwałtownie i straciła równowagę. Runęła jak długa na podłogę znikając za łóżkiem. Prawie podbiegł do niej ze zmartwionym wyrazem twarzy i oniemiał. Leżała na podłodze chichocząc. Doprawdy uroczy widok.

-Mówiłam ci że potrafię na prostej drodze zrobić sobie krzywdę.

-To dobrze że będę mieć cię na oku.

-Masz teraz i z jakim rezultatem?

Pomógł jej się podnieść i spojrzał na jej ubiór. Idealnie dopasowany piankowy kostium. Zastanawiał się nawet przez chwilę jak to możliwe że nie została modelką. Miała nietuzinkową egzotyczną urodę, piękne szmaragdowe oczy z otaczającymi je długimi rzęsami. Do tego jej figura i długie nogi. Poezja nie dziewczyna.

-Nie będzie ci w tym zimno?

-Testowałam go w gorsze dni.

-To idziemy.

Wyszli na taras i Jessie spojrzała na niego. Zaciągnął się chłodnym powietrzem.

-Koniec wycieczki?

-Będziemy skakać.

-Nie możemy wyjść drzwiami?

-Nie byłoby w tym takiej frajdy – uśmiechnął się i zeskoczył – teraz twoja kolej, skacz.

Zrobiła to. Skoczyła. Złapał ją zanim dotknęła stopami podłoża. Zapalił latarkę.

-Czuję się jak na jakiejś tajnej misji. Brakuje tylko czegoś do zakrycia twarzy.

-Mówił ci już ktoś że strasznie marudzisz?

-Ty, ciągle.

Złapał ją za rękę i zaczęli iść w znanym tylko i wyłącznie Taylorowi kierunku. Nie cofnęła dłoni, pewnie nie widziałaby nawet gdzie iść. Zaufała mu. Czuła to ciepło, którego brakowało jej od dawien dawna. Szli nie wiele rozmawiając. Po prostu szli. Nie widziała wiele, wszystko pokrywała czerń, głęboka, pochłaniająca. Na myśl przyszły jej oczy Taylora. Ten sam kolor. Weszli wreszcie gdzieś na otwartą przestrzeń. Słyszała wodę ale jej nie widziała. Przeszli przez niewielką skałę i jej oczom ukazał się obraz jakiego jeszcze nie widziała. Wielkie jezioro otoczone ciemnymi drzewami i krzewami niewidocznych o tej porze nocy. Blady księżyc odbijał się w delikatnie falującej wodzie tworząc niesamowitą scenerię. No i towarzyszki księżyca. Gwiazdy. Wisiały nisko jakby chciały dostrzec w tafli swoje piękne odbicia.

Skierował na nią światło latarki i uśmiechnął się.

-Warto było?

-Zgaś to – przeszła kilka kroków starając się zobaczyć po czym stąpa.

-Chodź, tam dalej jest miejsce do siedzenia.

Po chwili znaleźli przy brzegu duży konar i usiedli. To miejsce ją zauroczyło. Dosłownie zakochała się w nim. Nigdy czegoś podobnego nie widziała.

-Zostaniesz?

Milczała nie wiedząc co odpowiedzieć.

-Nie chciałem żebyś poczuła się osaczona. Chciałem po prostu żebyś wiedziała że jestem.

-Dzięki.

-Nie uważam się za najpopularniejszego..

-..ale jesteś..

-..w takim razie przestań patrzeć na mnie w ten sposób, jestem zwykłym facetem. Jak długo to trwa?

-Co?

-Ta sytuacja z twoją matką?

-Jakiś czas – wyszeptała spuszczając głowę.

Nie chciała okazać słabości, nie chciała się poddać rozważaniom.

-Jak długo? – powtórzył.

-Od śmierci taty..

-Dlaczego nic z tym nie zrobiłaś?

-Taylor, proszę skończmy tą rozmowę. To do niczego nie prowadzi. Daj mi się nacieszyć tym momentem.

Odwróciła głowę i spojrzała przed siebie. Tego jej było trzeba. Ucieczki do najcudowniejszej bajki.