rozdział *8

***

-Panie Higgins spóźnił się pan. Mam nadzieję że ma pan jakieś racjonalne wytłumaczenie tego jakże związanego z pańską osobą zjawiska – wykładowca oparł się o swoje wielkie dębowe biurko spoglądając na zgiętego w pół chłopaka próbującego niezauważenie przedostać się do swojej ławki.

Wyprostował się.

-Wydaje mi się że moja historia nie będzie aż tak ciekawa.

Po sali rozeszły się ciche szmery. Szpakowaty mężczyzna westchnął.

-Siadaj.

Taylor uśmiechnął się i przysiadł przy rozbawionej Jessie. Po krwiaku na jej lewym policzku nie było śladu.

-Jak się czujesz? – wyszeptał pochylając się w jej kierunku.

-Dobrze, znowu zaspałeś?

-Poszedłem późno spać.

-Zrozumiałabym gdybyś powiedział mi że powodem tego była jakaś dziewczyna..

-Nic z tych rzeczy, mój brat mnie wczoraj odwiedził..

-Panie Higgins czy ja panu nie przeszkadzam?

Usłyszeli głos z przodu i oboje gwałtownie podnieśli głowy. Taylor wstał a na jego twarzy dostrzec można było szczery wielki uśmiech.

-Nawet w najmniejszym stopniu.

Mężczyzna nie wytrzymał i parsknął śmiechem.

-Jest pan najbardziej irytującym studentem jakiego miałem.

-I dlatego mnie pan zapamięta.

-Siadaj już – westchnął zrezygnowany.

Chłopak z powrotem zajął swoje miejsce.

-Widać nie tylko mnie wkurzasz.

-Staram się jak mogę. Co masz dzisiaj na lunch?

-Chyba cię pogięło, nie oddam ci mojego jedzenia.

-Nie uratujesz mnie przed śmiercią głodową? Nie sądziłem że z ciebie taka bezduszna osoba.

-Możesz się w końcu zamknąć? Chciałabym posłuchać.

-Zamknę się jak podzielisz się ze mną.

-Amber na pewno ci pomoże.

-Jak ty mnie wkurzasz.

-To teraz już wiesz jak ja się czuję prawie codziennie. Cicho bądź.

-A podzielisz się?

Jessie posłała mu mordercze spojrzenie i odwróciła głowę. Lubiła go. Te jego przekomarzania się, ten jego wkurzający styl bycia, to specyficzne poczucie humoru. Musiała przyznać że gdyby ktoś powiedziałby jej że będzie tak dogadywać się z Taylorem wyśmiałaby go na miejscu. Nie mogła tego nazwać przyjaźnią, wręcz nie chciała by do tego doszło, bo to oznaczałoby zdradzenie swoich sekretów, tajemnic, wszystkiego czym zasłaniała się przed innymi ludźmi tworząc niewidzialny mur.

-Jessie no nie bądź taka – wyszeptał.

-Rany Taylor – wywróciła oczami co i tak go nie zraziło.

Ciekawa była co mogłoby go wyprowadzić z równowagi. Z chęcią odjęłaby się tego zadania dla własnej satysfakcji. Uśmiechnęła się pod nosem i pochyliła ku niemu.

-Mam sałatkę z kurczakiem, odczepisz się teraz?

Potrząsnął energicznie głową i przysunął krzesełko bliżej dziewczyny.

-A co jest w sałatce, oprócz kurczaka?

-Higgins! Do cholery – warknęła.

-Panie Higgins, proszę tu przyjść i rozwiązać to równanie.

Usłyszeli gruby głos pana Clark’sa i chłopak z ociąganiem wstał. Widząc złośliwy uśmieszek na twarzy Jessie posłał jej mordercze spojrzenie. Przynajmniej na kilka minut miała go z głowy.

***

-Co będziesz porabiać?

Jessie wsadziła frytkę do ust i spojrzała na Taylora. Poszedł w jej ślady nie spuszczając z niej wzroku. Od dobrej godziny siedzieli w pizzerii gadając o wszystkim i o niczym. Przez wielkie okno można było dostrzec ciemne, pełznące nieśpiesznie chmury. Odznaczały się na jasnym niebie. Ta kombinacja kolorów przypadła Jessie do gustu. Przeciwności. Jak dobro i zło. Biały i czarny. Myśli przesuwały się szybko w jej głowie, ale żadne nie pasowało do zadanego pytania, jakby nagle umysł wyłączył się i myślał tylko o jakiś cholernych przeciwnościach.

-Jessie?

-Spędzę święto z rodziną – skłamała spoglądając w okno – o której jedziesz?

-Za pół godziny. Obiecaj że jak wrócę będziesz żywa.

-Mogę obiecać że postaram się nic sobie nie zrobić.

-To za mało.

-To nic więcej obiecać nie mogę, różnie ze mną bywa.

-Właśnie wiem i tego się obawiam.

-Spokojnie, przeżyję. Zobaczymy się za kilka dni.

-Ok. Jessie ja muszę już lecieć, zadzwonię do ciebie jutro.

-Jasne. Ty też wracaj cały i pozdrów wszystkich.

Pozdrów wszystkich? Powiedziała to tak jakby ich znała od zawsze, a przecież tak nie było. Palnęła bez zastanowienia.

-Dzięki, na pewno pozdrowię.

Cmoknął ją delikatnie w policzek. Sam nie wiedział dlaczego to zrobił ot tak po prostu, ale zdziwiło go to że dziewczyna tylko się uśmiechnęła. Nie dostał po gębie, nie został wyzwany od kretynów, erotomanów i tym podobnych. Dziwne. Zanim wyszedł obejrzał się jeszcze w jej kierunku. Bawiła się solniczką, na niej skupiając całą uwagę. Dlaczego wydawało mu się że coś jest nie tak? Westchnął. Musiał pogadać z nią po powrocie. Wsiadł do auta i skierował się na międzystanową numer 35.

Półtorej godziny później wjechał przez otwartą bramę wiodącą do posiadłości jego rodziców. Przed nim na tle ciemnego nieba majaczyła sylwetka jasnego domu. Prawie w każdym z okien paliło się światło, rozjaśniając majestatyczny wizerunek. Dom przechodził z pokolenia na pokolenie. Przywodził mu na myśl czasy wojny secesyjnej. Z tego co opowiadał mu dziadek, a temu z kolei jego dziadek, w ich domu opatrywano rannych konfederatów. Dla niego było to w pewien sposób niepojęte, o tym mówiono w szkołach, czytano w książkach. Tak jak i o niewolnikach. Nie wyobrażał sobie niewolników pracujących na tych ziemiach, kiedyś były tu jedne z największych plantacji bawełny. Teraz teren pokrywała soczyście zielona trawa i drzewa przypominające zjawy z najgorszych koszmarów, które w dziecięcych latach go straszyły. Zatrząsł się na te wspomnienia i wysiadł z auta. Zaraz też w drzwiach pojawiła się kobieta o kruczoczarnych włosach z pięknym białym uśmiechem.

-Znowu przefarbowałaś włosy?

-To tak się wita z matką?

Podszedł do niej i przytulił ją mocno. Do jego nozdrzy dotarł zapach wanilii. Ten zapach zawsze miał imię jego matki. Uśmiechała się teraz do niego oglądając jego twarz.

-Schudłeś kochanie, chodź zrobię ci coś dobrego, bo pewnie nic nie jadłeś.

Wziął ją pod rękę i wprowadził do domu. Ojciec już drzemał w fotelu. Przykryty wielkim, grubym kocem z książką w dłoni.

-Może podstaw mu jakiegoś erotyka do czytania – zaśmiał się cicho.

-Uspokój się – zachichotała kierując się w stronę kuchni – wtedy będzie pobudzony..

-.. dobra, dobra, nie chcę nic więcej wiedzieć.

-To nie zaczynaj. Nie tak cię wychowałam.

Posłała mu ciepły uśmiech i znowu przytulił ją do siebie.

-Stęskniłem się za wami. Tony już jest?

-Nie, rano ma przyjechać. Powinieneś częściej tu przyjeżdżać.

-Mamo..

-Tak, tak, wiem – machnęła ręką i wyciągnęła z piekarnika do połowy zjedzonego kurczaka, z ryżem i warzywami.

Zapachniało soczystym mięsem i do ust napłynęła mu ślina. Mimo że jadł, tej potrawy nie mógł sobie odmówić. Równałoby się to z największym grzechem. Mama była mistrzynią w przygotowywaniu wszelkiego rodzaju mięs. Chwycił za widelec i wziął do ust pierwszy kęs. Kurczak dosłownie rozpływał się w ustach. Przywoływał masę wspomnieć. Dobrych i tych złych, o których próbował zapomnieć. Tutaj, w tym miejscu upiory przeszłości odżywały.

-Co tam u ciebie kochanie?

Usłyszał głos matki, który wyrwał go z zamyślenia i w duchu jej za to dziękował.

-Zaliczyłem test z historii, ale to już wiesz prawda?

-Tak, Stan mi mówił. Jestem z ciebie dumna.

Skinął tylko głową.

-To zasługa mojej koleżanki. Wyuczyła mnie do perfekcji.

-Koleżanki? – przerwała nalewanie herbaty unosząc do góry jedną brew.

Wyglądała tak przekomicznie z tą miną na twarzy, że nie mógł się nie roześmiać.

-Tak mamo, koleżanki. Kazała was pozdrowić. I błagam nie wyobrażaj sobie bóg wie czego.

-Czy dane mi będzie kiedyś zostać babcią?

-Znowu zaczynasz?

-Mam dwóch dorosłych synów i żadnemu nawet przez myśl nie przeszło, żeby..

-Mamuś, wiesz że cię kocham?

-Nie zbywaj mnie.

-Kocham cię, a kurczak pierwsza klasa – uśmiechnął się wkładając naczynia do zmywarki – dawno takiego pysznego obiadu nie jadłem.

-Ehh.. – westchnęła najwidoczniej dając za wygraną – jesteś zmęczony?

-Nie tak bardzo, ale z chęcią wezmę prysznic. Ukroisz mi kawałek ciasta, zaraz wrócę?

Wskazał dłonią na blachę z plackiem wiśniowym. Skinęła głową a Taylor skierował się do swojego pokoju.

Niepewnie otworzył drzwi jakby bał się co tam zastanie, ale wszystko było tak jak powinno być. Białe ściany z plakatami znanych sportowców. Rugbistów, baseballistów. Zdjęcia kilku modelek czy aktorek, które miał każdy piętnastolatek. Jakieś puchary na szafce, medale wiszące na gwoździach wbitych w ścianę. Swego czasu był dobry w surfowaniu. Teraz nawet o tym nie myślał. I nagle przed oczami zobaczył smutną twarz Jessie. Sam nie wiedział dlaczego się pojawiła. W sumie nie miało to już większego znaczenia. Chciał wiedzieć czemu była smutna, ewidentnie coś ją gryzło.

-Sherlock się znalazł – skrzywił się pod nosem i spojrzał na zegarek.

Dochodziła dwudziesta trzecia. Nie było sensu żeby ją budzić, więc po chwili znalazł się pod prysznicem.

         Jessie siedziała na łóżku z rozłożonym przed nią albumem. Masa zdjęć jej własnej roboty. Taka mała, prywatna kolekcja. Bawiące się dzieci, zakochane pary, śmiejący się staruszkowie. Przełożyła stronę i zobaczyła jedno z jej najlepszych zdjęć. Dziewczynka próbująca złapać niebieskiego motylka. Pamiętała ten dzień. Blondyneczka raz po raz podskakiwała a motyl zniżał się i wzbijał, jakby się z nią bawił. Od tego czasu uwielbiała fotografować motyle. Były piękne, kolorowe, pełne życia, radości. Były wolne. Jej wzrok padł na kolejną fotografię. Staruszka siedząca na kamiennej posadzce, z obszarpanej kurtce, w dziurawej czapce na głowie. Mimo wszystko z jej twarzy nie schodził uśmiech. Promieniała. Gdy pierwszy raz zobaczyła staruszkę, wydało jej się dziwne że osoba taka jak ona potrafi się uśmiechać. Łatwo było oceniać po pozorach. Potem dostrzegała ludzi wokół niej, wrzucali drobne do aluminiowego pojemnika. Dźwięczały głośno przy każdym uderzeniu. A ona? Ona dziękowała i uśmiechała się tym uśmiechem, który rozjaśniał najbardziej ponure twarze miasteczka. Kiedy zmarła zgasły uśmiechy przechodniów na tej ulicy. Ludzie znowu byli zabiegani, nie zatrzymując się choćby na chwilę. Zamknęła album i dostrzegła zdjęcie wystające spod niego. wyciągnęła ją. Delikatnie, opuszkami palców przesunęła wzdłuż widniejącej na nim postaci. Wysoki mężczyzna o ciemnych włosach, jasnym spojrzeniu i wesołym, trochę zawadiackim uśmiechu. Ubrany w strój typowego wędkarza, spodnie w kolorze zgniłej zieleni, do tego kamizelka w podobnym kolorze z mnóstwem kieszeni, wielkie kalosze i oczywiście ten śmieszny kapelusik. Pokazywał właśnie jak wielką złowił rybę. Uśmiechnęła się do zdjęcia, po czym z powrotem wsadziła je do albumu i wsunęła go pod łóżko. Po chwili wtuliła się w ogromną poduchę przypominającą żabę i w końcu przepełniona tęsknotą za ojcem, usnęła.

***

-Wstawaj!!

Zerwał się tak nagle że o mały włos nie spadł z łóżka. Spojrzał za siebie. Tony stał tuż przy szafce trzymając się za brzuch i głośno się śmiejąc.

-Zamknij się, a najlepiej wynieś się stąd.

-Nie. Przyjechałem i nie ma że boli.

Chciało mu się spać więc naciągnął na głowę kołdrę z nadzieją że brat zostawi go w spokoju. Mylił się. Poczuł chłód i dopiero wtedy zorientował się że nie jest niczym przykryty. Nie myśląc długo, rzucił się na chłopaka. Teraz obydwaj wylądowali na podłodze.

-Mamo Taylor mnie bije!

-Ciszej bądź.

-Mamo!!!

Zaraz w drzwiach pojawiła się kobieta wycierająca szklankę kolorową szmatką. Patrzyła na nich kiwając głową z dezaprobatą.

-Zabrałeś mu kołdrę, przykro mi ale wiesz, że od małego nienawidził gdy przeszkadzano mu we śnie. Radź sobie teraz sam – zaśmiała się i zniknęła za ścianą.

-Mamo!!!

-Rany, ale ty się wydzierasz.

Taylor skrzywił się i wstał z brata, pomagając mu się podnieść. Po chwili wpadli sobie w ramiona.

-Zbieraj się, wyskoczymy do miasta po jakieś piwa na wieczór, znając życie rodzice mają tylko mocne alkohole.

-Daj mi się tylko ubrać. Jak nalejesz mi już kawy będę szybciej.

-No mam nadzieję – uśmiechnął się i wyszedł z sypialni.

Taylor zrezygnowany podniósł z podłogi pościel i rzucił ją na łóżko. Z chęcią by się jeszcze położył, ale to i tak nie miałoby najmniejszego sensu, mając świadomość tego że Tony znajduje się w pobliżu. Ten był zdolny do wyważenia drzwi, żeby tylko wytargać go z łóżka.

Godzinę później przepychali się już w kuchni, ani na chwilę nie cichnąc. Każdy miał swoje trzy grosze do powiedzenia. W końcu ojciec nie wytrzymał i kazał im się wynieść z domu.

-Jak za starych dobrych czasów – krzyknął Tony w biegu łapiąc gorącą jeszcze babeczkę.

Znaleźli się w pokoju Tony’ego. Tutaj także niewiele się zmieniło. A w zasadzie nastąpiła tu tylko zmiana łóżka. Tamto było za małe. Jedną ze ścian nadal pokrywały przeróżne plakaty półnagich dziewczyn. Za to inna ściana była przeznaczona była dla University Of Texas, dyplomów i wyróżnień. Od dziecięcych lat interesowały go nauki ścisłe.

-Dlaczego nie przywiozłeś ze sobą swojej dziewczyny?

Spojrzał spode łba na brata przeglądając kolekcję płyt znajdujących się na półce. Westchnął.

-Kretynie ile razy mam ci powtarzać że Jessie jest moją koleżanką.

-Jak zwał tak zwał idioto.

-Daruj sobie – skierował się do wyjścia – idę zadzwonić.

-Do swojej dziewczyny?

-Masz dwadzieścia cztery lata a zachowujesz się jak piętnastolatek. Szkoda mi ciebie braciszku.

Przeszedł przez salon i skierował się na ogród. Przynajmniej tam będzie mógł porozmawiać z nią nie martwiąc się że Tony będzie go podsłuchiwać. Usiadł pod wielkim, rozłożystym drzewem i wybrał numer.